31 juli 2012; Burgos → Fromista ( 79 km)

Peter denkt bij de naam Fromista steeds aan Promista, wat misschien wel belofte betekent. We gaan nu het wat meer beschouwende deel van onze pelgrimstocht in. In dit deel rijden we als een soort mantra door eindeloos eentonige hoogvlaktes. De koperen ploert zorgt voor temperaturen van boven de 30 graden, waardoor we blij zijn met de harde wind, ook al is het tegenwind. Wel zorgt de wind voor een droge mond.
De beschouwende ommekeer in onze tocht werd al vanochtend aangekondigd: we wilden een kerk in en hij was niet alleen open, maar we maakten het begin mee van een mis, waarbij achterin de kerk een koor van traditioneel geklede nonnen, begeleid door een kek elektrisch orgeltje, een swingend openingslied ten gehore bracht. Het deed me denken aan de “nonnenhit” uit onze jeugd (van soeur Dominique??). Ook op het eind van de dag gingen de deuren van een kerk weer voor ons open en werd er bij onze binnenkomst gestart met een viering. De 2 ooievaars die we vandaag gezien hebben, kunnen ook niet anders gezien worden dan tekenen voor onze hergeboorte.
We waren beiden onder de indruk van wat er nog over is van het oude hospitaal San Anton. Er loopt een weg dwars door de restanten van het gebouw. Het gebouw wordt nu gebruikt als “auberge” voor de wandelende pelgrims. Het is merkwaardig om in dit eeuwen oude gebouw vol van pelgrimsgedachten een coca-cola automaat aan te treffen. Vroeger zette de omgeving eten in de nissen van het gebouw voor de pelgrims. In deze nissen liggen nu allemaal steentjes met daaronder dichtgevouwen papiertjes, waar de tegenwoordige pelgrims hun wensen opgeschreven hebben. Een Spaanse klaagmuur dus.
We merken in ons hotel opnieuw, dat de moderne Spaanse architecten sterk beïnvloed zijn door Japanse bouwstijlen. De muurtjes zijn zo dun dat zelfs als je buren zouden fluisteren, je nog letterlijk zou kunnen horen, wat ze zeggen.
Ons hotel wordt gerund door een echtpaar op leeftijd, die erg hun best doen om het de pelgrims naar de zin te maken, keurig verzorgde ruime kamers hebben en die niet begrijpen, dat sommige pelgrims niet weten wat je bedoelt, terwijl je het al 3 keer (in het Spaans) gezegd hebt. Op de vraag of ze WiFi hebben, kijken de oudjes elkaar niet begrijpend aan?? Dan begrijpen ze waar onze vraag over gaat: Ja de fietsen staan daar….. (het misverstand dat we vaker meegemaakt hebben). Ze blijken overigens wel WiFi te hebben, maar we kunnen het niet meer opbrengen om te proberen de code te achterhalen. De manier van gesprekken voeren van (sommige, de meeste) Spanjaarden met elkaar ziet er als volgt uit: iemand start met een zin en op de helft van de zin begint iemand anders iets te zeggen en zo gaat het verder. Uiteraard begint elke volgende steeds harder te praten, want anders versta je elkaar niet of nog erger anders hoor je jezelf niet.