1 aug Fromista → El Burgo Ranero ( 85 km)

Het is vandaag weer ideaal fietsweer (droog, zonnig en maximaal 25 graden) en we hebben de helft van het Spaanse gedeelte van de Camino er helaas al weer op zitten.
Vanochtend bij ons vertrek liep er een kudde schapen door het straatje tegenover ons hotel.
We hebben vandaag maar eens een lange koffiepauze gehouden. We raken in gesprek met een Duitse pelgrim wandelaar, die 10 jaar geleden de Camino met een vriend had afgelegd. De vriend had voortdurend last van blaren, waardoor ze om de haverklap een rustdag in moesten lassen. En dat terwijl ze maar (?) 25 km per dag liepen. Nu 10 jaar later wil hij het in de helft van de tijd doen, hetgeen betekent, dat hij gemiddeld 50 km per dag aan het lopen is. Om zo’n afstand te halen moet je niet alleen vroeg opstaan, lange dagen maken, maar ook korte pauzes houden en een behoorlijk hoog looptempo. Hij vertelde ons, dat je als wandelaar in het komende stuk een bijna mythische ervaring opdoet: je hebt 17 kilometer gelopen, je kijkt om je heen en waar je ook kijkt, je ziet en hoort niets, wat leidt tot een diepgaande ontmoeting met jezelf, want iemand anders is er niet om te ontmoeten. Als fietser kunnen we hier slechts op een afstand naar kijken. We zijn vandaag ook ronde witte huizen (?) of voormalige molens tegengekomen, die Peter doen denken aan de molens waar Don Quichotte tegen vocht. Past goed in de ontmoeting met jezelf. Betsy is op zoek naar de verlichting en wil in Leon (dus voor de laatste hoge bergen) alvast een deel van de bagage naar huis sturen. Peter is meer van het samen uit, samen thuis principe: waarom zou je nu wat naar huis sturen, terwijl het al zo lang meegegaan is? De oplossing is simpel: Peter krijgt alle zware spullen in zijn fietstassen.
Peter maakt zich zorgen over de grootte van de koffiekopjes. Sinds het begin van de reis worden die als maar kleiner. Zou de koffie in Santiago in een vingerhoed geserveerd worden?
In onze planning van onze route hebben we vooraf een aantal hobbels gesignaleerd. Een van de hobbels ligt op het stuk waar we nu aan het rijden zijn. Gerard en Astrid hebben op weg naar Leon een etappe van meer dan 100 km moeten maken, omdat ze geen onderdak konden vinden. Dat wilden wij in ieder geval voorkomen. Ook in ons fietsboekje wordt gewaarschuwd voor het geringe aantal overnachtingsmogelijkheden op dit traject. We hebben in deze vakantie al vaker bewezen, dat we de betekenis van het gezegde “Een gewaarschuwd mens telt voor 2” nog niet helemaal begrepen hebben. Dus die grote stad met veel overnachtingsmogelijkheden die redelijk op het eind van ons traject ligt, laten we links liggen en we gaan voor het super kleine plaatsje dat een paar kilometer verder ligt. Oeps ….. het hotel is vol!! Wat te doen: terug naar de grote stad en onze overmoed erkennen of doorgaan naar de volgende plaats met als risico, dat als het hotel daar ook vol is, dat het probleem alleen maar groter en onoplosbaarder wordt. We besloten om toch “gewoon” door te rijden. We weten niet of dit soort acties ook nog valt binnen de aanwijzing om vertrouwen te hebben op de goede afloop. In ieder geval was er in het volgende plaatsje gelukkig genoeg plaats. Overigens zagen we dat er op het eind van de dag rond 21.00 voor een wandelende pelgrimpaar geen plaats meer was in een “auberge”. Dus er is wel enige grond voor de gegeven waarschuwingen.
Op het terras voor ons hotel zit vermoedelijk de hele mannelijke bevolking van het dorp te kaarten en domino te spelen.
Inmiddels heeft Peter na bestudering van de handleiding van het GPS apparaat een raadsel op weten te lossen. Het apparaat zei steeds maar, dat we om moesten keren, terwijl we volgens ons fietsboekje op de goede weg zaten. Had die Peter toch per ongeluk op een knopje gedrukt, waarmee het apparaat je naar het begin van een traject leidt.