3 aug 2012; Leon → Rabanal ( 82 km)

We zijn nu al zo lang in Spanje, dat we menen een gefundeerd beeld van DE Spanjaard te kunnen schetsen (grapje). Ze hebben gewoon een bijzonder aangename en rustige uitstraling. Als je verkeerd rijdt, dan wijzen ze in welke richting de goede richting is. De automobilisten maken nauwelijks gebruik van de toeter. Zo luidruchtig als de Spanjaarden in de gewone gesprekken zijn, zo rustig zijn ze in het verkeer. De positie van de fietser is wat onduidelijk. In de stad lijkt het erop alsof het de bedoeling is, dat je over het trottoir rijdt. Dat geeft een wat dubbel gevoel: In Nederland doen fietsers alsof het normaal is over het trottoir te fietsen; hier lijkt het te mogen, maar voelen we ons toch een beetje opgelaten om dat te doen.
Het “manana, manana” credo van vroeger lijkt zich te beperken tot de toeristen informatie bureaus. In een dorpje van 3 hotels en 5 huizen heeft zo’n bureau als belangrijkste functie om dicht te zijn als je ze nodig hebt en als ze open zijn, beperkt de informatie zich tot het aanwijzen van de H van hotels op de plattegrond. De man op de straat heeft meer toeristische informatie in zijn rugzak dan zo’n medewerker. We vinden het elke keer weer ongelooflijk hoe betrouwbaar de informatie van de man in de straat is en hoe behulpzaam hij is.
Toen wij zo’n 10 jaar geleden in Spanje waren op onze huwelijksreis, moest je alles narekenen, omdat de Spanjaarden altijd rekenfouten in hun voordeel maakten. Nu merken we het tegenovergestelde. We hebben hen er al een aantal keren op moeten wijzen, dat ze vergeten waren om iets mee te rekenen. Tot onze schande moeten we bekennen, dat we (bijna) 1 keer zonder te betalen uit een hotel zijn vertrokken. Gelukkig vroeg de receptioniste zich verexcuserend of we al betaald hadden.
In de auberges hebben ze veel last van bedwantsen. Het heeft overigens niet zoveel te maken met hygiëne; in hotels in New York, Amsterdam en Brussel hebben ze er ook steeds meer last van. Als je gebeten wordt door bedwantsen, zitten je hele benen of armen vol met jeukende bulten zoals we gisteren ook al aangaven.
Het is vandaag weer heerlijk fietsweer. Onze start was extreem rustig. We begonnen met een kopje koffie in het 3 sterren hotel waar we gisteren gegeten hadden. Bij ons hotel om de hoek. Toen we nog geen 5 minuten onderweg waren, passeerden we een voormalig klooster, dat nu tot een Parador hotel omgebouwd was. We hadden als tip gekregen om daar koffie te gaan drinken, want dan kon je het gebouw van binnen bekijken. Eigenlijk kon dat niet, omdat de hotelgasten nog aan het ontbijten waren, maar ze maakten voor ons een uitzondering en wij mochten in de ontbijtruimte koffie drinken. We hadden daar de keuze uit een kannetje koffie met melk (Amerikaanse koffie) of een espresso (met melk). Bij de koffie werden fantastisch smakende kleine croissantjes en een soort klein plat koffiebroodje geserveerd. De rijkdom van het buffet en het interieur stuitte Peter bijna tegen de borst, maar we genoten we er enorm van. Dit waren de 1e croissantjes die Betsy goed smaakte in Spanje.
Na deze 2e koffieronde meldde de GPS dat hij beweging ontdekt had en dat was wel heel fijngevoelig van hem.
De Parador was het begin van een serie overdonderend mooie bouwwerken: een Romeinse brug met 18 bogen, een kasteel van Gaudi, een gemeentehuis waar we naast geluncht hebben en uiteraard de niet te vermijden kerken. We zijn ook in een 40 jaar oude kerk geweest en de plaatselijke bevolking is de laatste 20 jaar bezig om aspecten van de Camino in de vorm van mozaïeken uit te beelden.
Onderweg zagen we hoe het probleem van de verdwijnende winkels opgelost wordt. Net zoals wij de rijdende SRV-man hebben / hadden, hebben ze hier de rijdende slager.
Naar mate we dichter bij Santiago komen, merken we dat de Camino steeds meer een onderdeel is van het gewone leven. Op Peters vraag waarom Spanjaarden de pelgrims nu en in het verleden geholpen hebben, was de niet-begrijpende blik van de Spaanse aan wie die vraag gesteld werd, veel betekenend. Je doet dat gewoon en als je er een reden voor moet geven, dan wijs je op je hart.
Die hulp kregen we ook toen in Rabanal in het hotel waar Gerard en Astrid gezeten hebben, geen plek meer bleek te zijn. De receptionist zorgde er toen voor dat we in het hotel tegenover hem terecht konden.