5 aug 2012; Villafranca del Bierzo → Samos (63)

Vandaag hebben we 2 hobbels genomen. De 1e hobbel is meer een figuurlijke berg: het boeken van onze terugvlucht. Het liep allemaal voortreffelijk, we hadden onze keuze gemaakt, tot we probeerden om ook het laatste tientje voordeel te boeken. Ineens bleken onze keuzes niet meer beschikbaar te zijn en was de website van de prijsvechter “Vueling” niet meer beschikbaar. Misschien was het ook niet zo verstandig om in deze tijden van Euro-crisis te proberen met een Spaanse maatschappij in “zee” te gaan, want dan kun je zo licht de “boot” in gaan. We vliegen NIET met Cheaptickets zoals bijgevoegde reclame suggereert, maar met Ryan air naar Barcelona en met Easy jet naar Amsterdam, als het allemaal goed gaat. Aan de site van Ryan air ergerde Peter zich vreselijk, omdat het niet te doen was (voor hem) om tickets te kopen zonder ziekteverzekering. We hebben in ieder geval wat codes en we hebben nog een paar dagen om uit te zoeken wat er precies van ons verwacht wordt.
Het gaat uiteraard op deze reis om het bovenstaande los te laten en om de weg over de letterlijke berg. De helling van deze berg is lang (wel 30 km) en af en toe steil (wel 10%). Geen berg om zonder ondersteuning aan te pakken. We hebben dan ook geen enkel risico genomen. Toen we nog 2 van de 5 blokjes over hadden, zijn we gestopt in Puerto Pedrafita, zo’n 16 km voor het hoogste punt. Er was een vrolijke markt in dit dorpje, maar voor de rest leek het dorp vooral ongeluk aan te trekken: Peter liet zijn ondersteuningsaccu op de grond vallen (gelukkig zonder merkbare gevolgen), de motor van een auto was oververhit, waardoor het koelwater over straat stroomde, in het restaurant was geen hap te krijgen, doordat wij op een ongelukkige tijd arriveerden (11.30) en op de heren wc had iemand een ongeluk op de bril gedeponeerd.
Om 12.30 leek het lot zich te keren. De kelner nodigde ons uit voor het middagmaal. Peter koos voor een soep en schrok zich een ongeluk, toen hij op een andere tafel zag, wat hij besteld had (een grote dikke brei witte bonen). Toen kwam de kelner met de mededeling, dat hij ons het verkeerde menu aangeboden had en kon Peter zonder problemen switchen naar een heerlijk bord calamares als voorgerecht en een konijnenbout als hoofdgerecht. Voor Betsy een ensalate mixta, een gemengde sla en calamares als hoofdgerecht. Toe een tarte Santiago en een yoghurtje. En vandaag een fles water voor onze “laatste” hoge klim en daarna de afdaling van 12 km. In Spanje kun je bij een menu kiezen tussen een fles wijn of een fles water. Maakt niets uit in de prijs van het menu. Het zonnetje begon weer heerlijk te schijnen, de accu’s zijn vol, we gaan weer bergop (hoogste top 1350 meter) en de goede kant op…. De afdaling was heftig, lang en steil en vraagt veel concentratie. We zijn allebei te grote angsthazen om met volle teugen van deze afdaling te kunnen genieten. We eindigen in het mooie dorpje Samos in een hotel met een terras aan een kabbelend beekje. Ook in dit dorp valt de tegenstelling op tussen compleet verwaarloosde bouwvallen, die merkwaardig genoeg toch bewoond worden en prachtig verzorgde huizen.
Het lijkt alsof de wandelende pelgrims van alle kanten richting Santiago gaan. We zien elke dag steeds meer wandelaars, van jong tot oud, alleen, met z’n tweeën of in een groter groepje. We hebben gisteren een schatting proberen te maken van het aantal pelgrims, dat per dag in Santiago aankomt door net zoals bij vogels in een bepaald gebied te tellen hoeveel je er ziet. We kwamen toen tot zo’n 80 pelgrims, maar dat aantal is vandaag minimaal verdubbeld met alle gevolgen van dien: vanaf een uur of zes is er geen plaats meer in de herberg(en) en moeten de wandelaars nog een stukje verder lopen dan ze gepland hadden. Hoe dichter wij bij Santiago komen des te meer is de pelgrimstocht in het gewone leven geïntegreerd: langs de hele route vind je gele pijlen die aangeven in welke richting je verder moet lopen, er wordt gewaarschuwd voor overstekende pelgrims, de prullenbakken hebben een vorm van een schelp, de restaurants serveren een pelgrim menu, de dorpjes hebben pelgrimslaapplaatsen (auberges) en uiteraard zijn er nog de oude gebouwen (kloosters, hospitalen) die qua grootte niet passen bij een klein dorp, maar die in het verleden speciaal ingericht waren voor de hulp en opvang van de immense stroom pelgrims. Dat wij deel uit mogen maken van die eeuwen oude stroom geeft een bijzonder gevoel. Een gevoel dat met de kilometer sterker wordt.