28 juli; Puente La Reine → Navarrete ( 83 km)

Gisteren zijn we dus in een hurry van onze natte naar een droge kamer verhuisd. We hadden geen zin om alles weer netjes in te pakken, dus het was een ongeregeld zooitje, dat we naar beneden brachten. Niet verstandig, want dat leidt tot spontane paniek aanvallen of we dit of dat niet boven hebben laten liggen. Dus dan ga je voor de 100-ste keer naar boven om te kijken of er echt niets meer ligt om dan weer tot de conclusie te komen, dat dat wat we kwijt zijn in ieder geval niet boven ligt. Na een zeer onrustige nacht met groot aantal van deze speurtochten vertrokken we met het idee, dat we het koptelefoontje en de fluit van Peter definitief af moesten schrijven. Toen we onze fietsen pakten, zagen we buiten op straat onder ons raam een fietsbroek op de grond liggen, waarvan we dachten dat die van ons was, maar die we uiteindelijk aan de receptie van ons hotel gegeven hebben, omdat die broek bij nader inzien toch niet van ons was. Wel moesten aan ons lijstje loslaat spullen een spiegeltje van de fiets toevoegen. Het kan zijn dat dat spiegeltje er door een van de jongelui afgehaald is, die de hele nacht met veel kabaal doorgefeest hebben, maar waarschijnlijk is dat niet. Op het eind van de dag hebben we de spullen van Peter weer teruggevonden, hebben we ontdekt, dat we het zeepdoosje in de douche hebben laten staan en hebben we de sleutel (met een groot houten blok!) van onze kamer per ongeluk meegenomen.
We hebben op deze dag veel parallel gefietst aan onze wandelende collega pelgrims. We blijven ons de (Spaanse) koning te rijk voelen, dat wij ons niet met rugzak te voet hoeven te verplaatsen.
We ervaren Spanjaarden als bijzondere mensen. Ze blijven zeer vlot in het Spaans tegen je spreken of je hen nu verstaat of niet. Ze zijn gemiddeld een stuk kleiner dan de Nederlanders en we begrijpen niet waar ze die grote Spanjaarden vandaan halen, die nodig zijn voor bijvoorbeeld een sport als basketbal. Verder komen wij bijna geen Spanjaard tegen, behalve als er gefeest of gegeten wordt. En dan kunnen ze een partij lawaai maken!! We zaten vanmiddag te lunchen en we werden er bijna uitgeschreeuwd door een familie die kennelijk een dagje uit was. En ook nu zitten we in een hotel aan een straatje, waar je overdag een kanonskogel doorheen kunt jagen, maar waar iedereen na 8-en gezellig met elkaar komt babbelen / schreeuwen. (Extreme) vormen van dronkenschap hebben wij overigens nog niet gezien.
We reden vandaag langs een restaurant, dat Durban heette. Daaraan konden we niet zomaar voorbij rijden, want de zus van Betsy woont in Durban. Bovendien stond er met grote letters op het raam, dat ze WiFi hadden. Wat we ook probeerden, we kregen de verbinding niet voor elkaar. Als we “we” zeggen, bedoelen we ook het voltallig bedienend personeel. We hadden de indruk, dat ze dit probleem voor het eerst meemaakten. Ze belden onmiddellijk een helpdesk(??), boden aan om te onderzoeken of het wat uitmaakte, als we ergens anders met de computer gingen zitten, maar niets hielp. Een vrouw van het bedienend personeel sprak goed Engels en zij zei, dat de WiFi op haar telefoon perfect werkte en dat ze niet begreep, waarom het maar nooit op andere apparaten werkte. Hieruit maakten wij op, dat ze al vaker tegen dit probleem opgelopen waren. Ze boden ons overigens aan om op hun computer te gaan werken, als we iets wilden versturen. Kortom, hier werden we weer in de watten gelegd op de manier, zoals we dat in Frankrijk gewend waren.
We zijn nu 2 weken onderweg. Eerlijk gezegd zorgt deze Blog ervoor, dat we nog een beetje tijdsbesef houden. We doen zoveel indrukken op, dat we vaak al niet meer weten, wat we gisteren gedaan hebben en waar we geweest zijn. We hebben een keer een programma gezien van een Amerikaanse professor die internationale congressen bezocht, maar weigerde om met een agenda te werken. Zo voelen wij ons ook een beetje: geen deadlines, morgen is morgen en we zien wel wat die brengt. Vandaag had Peter overigens zijn 1e 60+ ervaring (qua kilometers per uur dan).