27 juli; Zubiri → Puente La Reine ( 59 km)

We zitten weer in een WiFi-loos hotel, maar we krijgen er wel wat voor terug. Het is hier groot feest en net als in Pamplona worden er hier (kleine) stiertjes door 1 klein straatje gejaagd. In het stadje heerst een vreemd soort opwinding, dat vergelijkbaar is met de onrust die we in Geneve ooit ervaren hebben, toen we langs de weg stonden te wachten op de komst van de Tourkaravaan: er is nog niets, maar iedereen weet, dat er wat komen gaat. De spanning zat ook in de lucht en deze ontlaadde zich in de vorm van hagelstenen, zo groot als kersen.
We zijn de dag gestart in Zubiri en het vertrek van al die wandelaars ’s ochtends vroeg maakte op Peter een veel aangenamere indruk dan de opeengepakte wandelaars van de vorige avond. De gastvrouw was zo aardig geweest een stuk plastic over de fietsen te leggen, waardoor zij de nacht droog door konden brengen. Het was vanochtend weer fantastisch fietsweer. Vaak moeten we er aan denken, wat een bofferds we zijn in vergelijking met Astrid en Gerard, want wij hebben onderweg nog geen druppel regen gehad. De hellingen namen we vandaag weer fluitend. Pamplona is een hele grote stad met een hele mooie en aangename oude kern. In het wegdek is om de paar meter een metalen cirkel aangebracht om de oude wandelroute aan te geven.
Onderweg reden we langs een watertje, waarin ze een dam aangelegd hadden. Het water van het stuwmeer was bruinachtig en er stonden veel dode bomen langs de rivier. Het maakte een wat lugubere indruk, nog versterkt door het zieltogende stroompje dat er na de dam overbleef. Allemaal dankzij het ingrijpen van de mens.
In Zubiri kwamen we een paar Zuid Koreanen tegen die de route ook aan het fietsen zijn. Vreselijk enthousiaste mensen, die geen woord over de grens spreken. Heerlijk die gesprekken met handen en voeten, die toch een zekere band geven. Het doet Peter denken aan zijn NLP-cursus, waarbij geleerd wordt, dat communicatie voor meer dan 80% non-verbaal is. Het prettige gevoel dat een “gesprek” met een breed-lachende instemmend knikkende Zuid-Koreaan geeft, is hier een bevestiging van. Dezelfde Koreanen kwamen we hier in Puente La Reine tegen en onze wederzijds enthousiaste begroeting suggereerde, dat we elkaar al jaren kende.
Bij het toeristen informatie bureau raakten we in gesprek met iemand uit Wageningen. Hij was samen met zijn zoon van 17 tien (!) dagen geleden uit Wageningen vertrokken. We hadden de indruk, dat de vader alle tijd had voor een gesprekje, maar dat zoon-lief heel graag verder wilde, want anders kom je nooit aan die 100 kilometer per dag. Ze hadden 5 weken voor de tocht uitgetrokken, maar in dit tempo waren ze al na 2½ week in Santiago.
Tot slot nog een klein ongelukje. Toen we onze bagage in de lift zetten, bleef de spin voor de bagage van de fiets tussen de deur van de lift zitten. Peter zocht naar de stop-knop of naar de knop om de deur weer te openen, maar de lift zette zich al in beweging. De spin werd steeds verder uitgerekt, de lift vertraagde iets en met een knal (van de gebroken spin) schoot hij toen weer verder.
Evenwijdig aan de hoofd- / feeststraat werd een markt gehouden. De kraamhouders waren allemaal zwarte Afrikanen en de spullen die ze te koop aanboden, zijn vergelijkbaar met de spullen die je op Afrikaanse markten kunt kopen. Betsy heeft er met keihard onderhandelen, want dat hoort bij Afrikaanse markten, 2 kettingen gekocht voor bij elkaar 20 euro.
De hagelbui is hier blijkbaar zo ongebruikelijk en men is daar zo weinig op voorbereid, dat de daken lekken. Een plas water in de kamer en in Peter’s schoenen en ons bed is nat….