26 juli; Saint Jean Pied du Port → Zubiri (57 km)

We moeten het zo langzamerhand toegeven: we zijn geen echte pelgrims. Onze Engelse gastheer verklaarde iedereen voor gek, die de route over de Ronceval pas nam. Hij had een route die veel platter, mooier, rustiger en beslist niet langer was. Hij hoefde echt niet alles uit de kast te halen om ons te overtuigen, waardoor we als nep pelgrims de ontberingen en problemen van vroeger wisten te omzeilen. Niets van een rechtstreeks heroïsch gevecht met de Pyreneeën, sneaky via een achterdeur langs de bedding van een kabbelend riviertje sluipen! Heel mooi, maar voor de echte pelgrim een lachertje. Onze gastheer probeerde ons nog impliciet te waarschuwen door het bij zijn aanwijzingen te hebben over Les Aldudes, wat hij uitsprak als “all dudes”. Onze gastheer was eigenaar van een pub in Engeland en hij had een soort John Cleese houding / uitstraling. Na elke uitspraak die hij deed verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij vertelde, dat een vriend eens tegen hem had gezegd, dat hij er “stupid” uitzag, als hij verdrietig was. Hij was naar Frankrijk gekomen, omdat hij alles achter zich wilde laten, nadat zijn vrouw overleden was. De vrouw met het gebroken been die hij nu had, leek een stuk jonger te zijn dan hij. Zijn (klein)kinderen wonen nog in Engeland. Zijn kleinkind van 5 vroeg hem eens of hij nog veel pinguïns (=pelgrims) in zijn B&B ontving.
Genoeg aanwijzingen om met het nodige wantrouwen aan onze tocht te beginnen, maar het gaat er in deze tocht nu juist om, dat we erop vertrouwen, dat alles goed komt en dat we hulp krijgen als en op het moment waarop we die nodig hebben. Dit klinkt eenvoudiger dan het vandaag was. Na een klimmetje, waar we alleen te voet tegenop konden en nadat Betsy zwaar in het rood had gereden, vroegen we ons af, hoe we zo dom konden zijn een geïmporteerde Engelsman meer te geloven dan onze grote fietsvriend Clemens uit Nederland. Als onze weg echt zoveel beter was geweest dan had Clemens die toch wel gekozen. We konden nu niet meer lezen wat ons nog te wachten stond en ook misten we de zekerheid, dat als het voor Gerard & Astrid haalbaar was, dat wij het dan ook zouden moeten kunnen. Teruggaan was nauwelijks een optie, maar wat als de weg zo steil bleef doorgaan? Of wat als de afdaling even steil (of nog steiler) was als deze kant en we ook lopend de berg af zouden moeten? Op dat moment was ons het lachen om onze stommiteit wel zo’n beetje vergaan. Gelukkig was Betsy zo slim geweest om erop aan te dringen de batterijen op te laden, terwijl ze nog meer dan half vol waren, anders zouden we nu zeker bang zijn voor de 3e keer voortijdig met lege batterijen te moeten rijden. En gelukkig hadden we wel wat te eten bij ons. Met een volle maag zagen de eerste 100 meters er totaal anders uit, maar daarna riep de helling toch verdacht veel dezelfde gevoelens op als voor onze lunch. Na 2 tussenstops viel het uiteindelijk wel mee (de top was inderdaad zo’n 150 meter lager dan de top in de oorspronkelijke route) en de afdaling was heerlijk, ook al was het op het eind van de dag behoorlijk benauwd. Dus toch nog enigszins oververhit komen we in Zubiri aan. WE HEBBEN ONZE 1e BERG BEDWONGEN!
Het Spaanse horeca personeel vertoont veel overeenkomst met die van Joegoslavië zo’n 30 jaar geleden: op zijn best kun je het plichtmatig noemen en uiteraard (bijna) geen woord over de grens spreken, zelfs niet als je op een toeristenbureau werkt in een dorp dat het hele jaar door overspoeld wordt door toeristen. Met terugwerkende kracht waarderen we de vriendelijkheid en hulpvaardigheid van de Fransen die wij ontmoet hebben. Ook op het terrein van het spreken van de vreemde talen hebben de Fransen een enorme inhaalslag gemaakt.
Tot onze schande moeten we melden dat onze uitspraken over onze wandelende medebroeders en –zusters weinig verheffend zijn. We moeten er niet aan denken om met z’n allen in een soort concentratiekamp-achtige omgeving achter hekken opgesloten te worden en om daar “gezellig” bij elkaar te zitten wachten tot het etenstijd en bedtijd is. Zij hebben wel WiFi. Wij hebben ons door een wildvreemde van de straat laten plukken en voor we het wisten zaten we in een pension zonder WiFi en stonden onze fietsen in de tuin van onze gastvrouw, die vlakbij in een ander huis woonde.