24 juli 2012; Peyrehorade → Peyrehorade (0 km)

Al een paar dagen heb ik behoefte om eens goed uit te rusten en vandaag of liever gezegd gisteren moest het er maar eens van komen. Nu we de Pyreneeën echt gezien hebben, wil ik me helemaal even “resetten” om dit indrukwekkende gebied met de fiets te kunnen gaan bedwingen. Mijn linkerknie diende zich gisteren ook al aan, terwijl ik dat gewend ben van de rechterknie, dus nog meer reden om even echt uit te rusten. Op zo’n rustdag heb ik ook tijd om weer eens mijn belevingen op schrift te stellen. We gingen gisterenavond om 19.00 al naar bed en vanmorgen kwamen we er met moeite om 10.00 uit. We wilden voor 12.00 toch nog een winkel open aantreffen en in deze chambre d’hôtes kregen we voor ’t eerst geen ontbijt aangeboden. In dit stadje zijn opvallend veel banken en mogelijkheden om geld te regelen, maar Peter lukt het hier niet om zijn pincode juist in te vullen. Als je dat cijfergedoe even niet doet, is de routine weg. Maar we hoeven niet zonder te zitten. De afgelopen periode bestegen we iedere dag ons stalen ros met een bagage erop, die wel doordacht maar toch behoorlijk gewichtig is. Met beleid en als een auto moet je - om te draaien - soms eerst vooruit en achteruit draaien en manoeuvreren. Als ik dan opstijg, heb ik al een paar keer het gevoel, dat ik mijn gordel vast moet gaan maken. Maar als je zit en weer vertrouwd de wielen laat draaien en alles onder controle hebt, dan is dit toch wel heel anders dan 10 jaar terug. Zoals onderweg Hollanders al aangaven, hebben we de Mercedes onder de E- bikes en deze Zwitser is afgesteld op het klimmen in de bergen. Ik ben er trots op, dat we onze tocht nu al zover hebben kunnen fietsen. Het gaat nu al veel meer op routine. Als je na een croissant en stukje stokbrood een afdaling maakt met 40 km en de volgende na een klimmetje met 50 km doet, dan ben je direct klaar wakker. Het blijft duidelijk, dat het op de fiets zitten vraagt, dat je op scherp staat, want ook al lijkt de weg vlak, opeens kom je toch een hobbel tegen en is alle concentratie nodig. Na ruim een week zie ik niet meer op tegen een klimmetje dat het boekje belooft. Die gaan als vanzelf en bij de afdaling merk je soms pas, dat je omhoog bent geklommen. “Denk aan thuis”, zei onze fietsenmaker nog en nadat ik me een tijdje liet rollen en bijna de handremmen niet gebruikte, had ik gisteren toch zoiets, dat het niet perse met 50 moet. Me voorbereidend op de echte bergen was ik weer wat meer aan de rem. Maar we deden gisteren ook onze 1e echte haarspeldbochten. Een 3km lange klim van 6 of 7 %. De laatste dagen in Les Landes was fietsen op een redelijk vlak terrein met een bosachtig gebied met veel varens. We hebben in de tuinen al vijgenbomen zien staan en ook bananenbomen. Oleanders staan nu overal in grote getale in tuinen. Een gebied met veel brem, heide en kruiden in de berm, met veel eekhoorntjes en onderweg hebben we 5 hertjes gezien. 2x zagen we er 2 en een lag er dood langs de weg…. Een zielige Bambi!
We zitten duidelijk op de pelgrimsroute vanuit Tours. Voor iedere plaats staat dat met grote borden aangegeven en ook dat deze route een Europees cultureel erfgoed is. We zagen een enorme grote camper gisteren voorbij komen en dan vraag je je af wat die mensen toch allemaal mee moeten nemen? Wij leven nu uit 2 tassen en een rugzak en gaan ook iedere dag verkassen. Soms denk ik dat we nog te veel bij ons hebben… Voor als het regent? Voor als er dit? Of dat? Verschil moet er zijn denk ik dan maar. Ik laat zonder opzet spullen weg. Tijdens een lunch heb ik mijn horloge op de tafel laten liggen. Later miste ik hem pas. Net als 2 bergkristallen die voor fris en lekker water in onze bidons zaten. Na een lunch wilde onze gastheer lekker fris water in die bidons doen en glunderend vertelde hij, dat er zelfs ijsklontjes in zaten. Maar mijn “ijsklontjes” had hij weggespoeld. Het lijkt wel of deze tocht om loslaten vraagt en dit soort dingen zullen daar ook wel bijhoren. Het is zoals het is en ervoor teruggaan is geen optie. Nu merk ik in mijn verslag, dat ik toch wel opzie tegen de bergen, maar we hebben genoeg ervaring, weet ik nu, om voorzichtig de afdalingen te kunnen maken en onze Flyer helpt ons wel de berg op. Toch is deze dag goed om me ook geestelijk op het volgende traject voor te bereiden. Het Franse stuk was rustig en de plekken voor koffie/thee waren goed te bereiken, anders hadden we water en repen genoeg om de dag vol te houden. Het Spaanse stuk dat we overmorgen na St Jean Pied de Port gaan bereiken, is de “echte” route voor velen. Er zijn wandelaars en fietsers die alleen het Spaanse stuk doen. Daar moet de weg veel voller en drukker zijn. Het is hier warm en straks daar nog warmer denk ik. We zitten zo rond de 30 graden in de tuin van onze B&B. Het huis is op een helling gebouwd. De tuin ligt boven het huis. Omdat ook de tuin op de helling ligt, is het niet eenvoudig de stoelen zo neer te zetten, dat ze horizontaal blijven staan. Peter viel tegen mij aan en als een dominosteen viel ik mee, op mijn knieën! Grote schrik, maar gelukkig viel niet alleen ik maar ook het mee.