22 juli 2012; Moustey Lesperon ( 63 km)

We staan in dubio: houden we een rustdag door een hele dag te rusten of door een korte afstand af te leggen. We kiezen voor het laatste en we vertrekken heel laat (12.00 uur). We zitten onder een party tent te ontbijten. Het was vanochtend nog tamelijk fris, maar in de loop van de dag haalden we de 28 graden wel. We hebben uitgebreid gesproken met onze slaapkamergenoten, die uiteraard ook connecties met het onderwijs hadden en ook op weg waren naar Santiago. Laatste overeenkomst was dat de man ook een niet-werkende GPS-route had die ik heb kunnen helpen door de route in kleine gpx stukjes aan te bieden.
Onze gastvrouw Stephanie heeft van haar overgrootmoeder de gave van het magnetiseren geërfd. Ze kreeg die toen ze 4 jaar was, een jaar voordat haar overgrootmoeder stierf. Ze had die gave alleen in haar linkerhand. Dit is bijzonder, want meestal zit het (ook) in de rechterhand. Ze heeft als specialiteit de behandeling van de schildklier en van de ogen. Bijzonder dat haar echtgenoot aan schildklierkanker overleden is. Ze heeft Betsy haar ogen behandeld. We moeten een kaarsje branden voor Maria, als we in Santiago aankomen en Merci zeggen. Betsy heeft vrij kort na de vakantie een oogonderzoek en dan moet er dankzij deze behandeling verbetering te merken zijn. Betsy had onderweg al het idee, dat ze helderder zag.
De buren van onze B&B komen uit Vlaanderen en hebben ook een B&B, maar wel een stuk duurder. Het botert niet zo met deze Vlaamse buren. Ze wonen in een huis, waar in de 2e wereldoorlog een Duitse commandant een hakenkruis in zijn terras heeft laten tegelen. Na de oorlog is dit terras “overtegeld”, maar onze Vlaamse buren hebben deze laag weer verwijderd, zodat het hakenkruis weer in zijn volle glorie hersteld is, hetgeen de dorpsgemeenschap zeer tegen de borst stuit. Moustey is een klein dorpje met 2 kerken die vlak naast elkaar staan. In de 13e eeuw was er een ruzie tussen de pastoor en de elite van het dorp, waarop de elite besloot een eigen kerk te bouw, vlak naast de oude kerk. Indrukwekkend vonden we het verhaal over de reden, waarom alle kerken langs de route een groot voorportaal hebben. Die plek was voor de pelgrims (dat hadden we ook gelezen). De reden voor deze aparte plek voor pelgrims is, dat er een aantal lepralijders was onder de pelgrims en daar had men liever niets mee te maken. We kunnen ons voorstellen, dat juist in tijden van de pest mensen op bedevaart gingen om te vragen of zij gevrijwaard mogen worden van deze vreselijke ziekte. Die pelgrims moeten voor de mensen langs de route toch als vreselijk bedreigend ervaren zijn. En toch lezen we dat mensen voor de pe;grims gezorgd hebben. Wat een bijzonder soort is dat toch, mensen…..
Zoals we gisteren al melden: onze gastvrouw heeft 2 paarden: 1 prachtig bruin paard “harmony” en een oude Pippi Langkous pony (Wit met onregelmatig geplaatste zwarte stippen). Harmony is het paard van haar overleden echtgenoot en het is geen makkelijk paard om te berijden. Ze doet het nu ook niet meer, want ze is bang om te vallen. Ze hadden 23 paarden, maar die moesten weg toen haar man overleed. Deze 2 heeft ze gehouden. Speciaal voor Nynke en Fenna heeft Betsy natuurlijk foto’s van hen gemaakt. Het volgende kleinkinderfeest dat we tegenkwamen was een echte boomhut. Ook die staat op de foto voor Thijmen, Jochem en Olivier. Bastiaan, maken zij ook al hun vakantieverslag? Laat ze maar eens reageren op het onze of al iets mailen over hun ervaringen als dat kan??? Lezen ze ons verslag zelf??
We fietsen nu door het landschap, waarin we de hele dag nagefloten worden door Franse krekels, die geen krekels zijn maar cicades (dit zijn bromvliegachtige insecten, die jaren onder de grond wonen en net op de dagen dat wij langs fietsen, een paardagen boven de grond vliegen ). We zijn vandaag langs het hotel in Escource gereden, waar Gerard & Astrid op hun 17e dag geslapen hebben (Zie foto).
Onesse was de plaats, die we als eindpunt voor vandaag gepland hadden. Daar ontmoetten wij een Nederlands echtpaar, dat al meer dan 15 jaar daar woonde. Ze beschreven het hotel, waar we wilden gaan slapen als erg eenvoudig, waarbij ze zo meewarig glimlachten, dat het duidelijk was, dat dit een understatement was. We wilden dat graag met eigen ogen zien, want dit Nederlandse echtpaar had een wat kakkineuze uitstraling en mogelijk waren hun normen niet de onze. In het hotel werden we verwelkomd door de dochter van het trio Ma Flodder en Jacobse & Van Es. De dames wc was stuk en van de heren wc was het licht kapot, waardoor je de deur open moest laten. Onze charmante gastvrouw vroeg leep, waar we naar toe gingen en toen we uit pure wanhoop het volgende willekeurige dorp opnoemde, vroeg ze ons of we gereserveerd hadden, want als we dat niet gedaan hadden, was de kans groot dat we deze dag zonder dak boven ons hoofd zouden eindigen. Alles liever dan de nacht doorbrengen in haar spookslot. Achteraf bleek er meer dan voldoende plaats te zijn in het volgende dorpje.