21 juli 2012; Branne Moustey (90 km)

Gisteravond een discussie gevoerd over de zin van het leven, in het Frans / Engels met onze gastheer / -vrouw. Communicatie is sowieso al ingewikkeld, zeker over zo’n filosofisch onderwerp met een gastheer die zo te ruiken al diep (?) in het Franse wijnglaasje gekeken heeft, dus de misverstanden liggen in een mengelmoes van vreemde talen om elke hoek. Toen Betsy vertelde dat zij net als de gastvrouw ook iets verzamelde en dat dit stenen zijn met een trilling die mensen kunnen helpen bij klachten, hadden we beiden de indruk, dat we als heksen op de barbecue gelegd zouden gaan worden, zo vijandig was ineens de sfeer. Later bleek, dat zij een wat onaangename ervaring gehad hadden met Jehova getuigen die bij hun sliepen en ze waren bang, dat wij uit hetzelfde hout gesneden waren. Onze gastheer is een groot voorstander van de Franse manier van leven en hij is er van overtuigd, dat deze manier binnenkort zal gaan behoren tot het beschermd werelderfgoed van de UNESCO. Onze gastvrouw maakte een spirituelere indruk en voor haar was het belangrijk, dat je je steeds probeerde te verbeteren, waardoor je een steeds grotere betekenis voor de ander kon krijgen. Zij verzamelde van alles (parfumflesjes, suikerklontjes tangen, kunst). De belangstelling van Betsy voor de verzamelingen van onze gastvrouw werkte als een rode lap op een stier en het lukte ons slechts met de grootst mogelijke moeite om enigszins op tijd te vertrekken.
We hadden mede gasten uit Vlaanderen. Aan tafel bleek dat we ongeveer dezelfde leeftijdsverhoudingen hadden. Het bijna 65-jarige blonde muisachtige vrouwelijke deel van het echtpaar had samen met haar 59-jarig man (combi van een boer en bouwvakker) de Tourmalet beklommen op de dag dat de renners van de Tour de France dat ook deden. Gevolg: hij stond aan de top en kon niet meer naar beneden en zij stond op het midden van de berg en kon niet meer naar boven. In de manier waarop ze dat vertelden, klonk iets van wederzijdse oprechte wanhoop, zoals Romeo en Julia gevoeld moeten hebben. Voor de man en de vrouw was dit de laatste berg die ze met de fiets beklommen hadden, want vroeger vloog hij een berg op en nu moest hij echt stampen. Als een kind zo blij en trots als een pauw liet hij nog wel zijn Toermalet shirt zien.
Er zijn veel dingen die we aangeschaft hebben en die zo tijdens onze reis gemakkelijk blijken te zijn. Fietshandschoentjes is een van die goede aanschaffen, vooral als het warm is, voorkomen zij, dat je een klam stuurgevoel krijgt en je kunt er uitstekend iets moois mee aanwijzen.
Vanavond slapen we op een kleine boerderij. Voor een boerderij is het klein, maar voor een B&B is het giga groot. Wij hebben met z’n 2-en “een kamer” waar 6 menzen kunnen slapen. Net toen we rustig zaten, kwamen er 2 Nederlanders aan, die onderdak zochten. De gastvrouw handelde heel netjes in deze. Ze vroeg aan deze Nederlanders of ze eerst wat wilden drinken. Dit bood ons de gelegenheid om wederzijds kennis met elkaar te maken. Toen vroeg ze ons of we er bezwaar tegen hadden als zij op onze kamer bleven slapen. Omdat de rest van de verblijfplaatsen of vol of schreeuwend duur waren, vonden wij het goed volgens het principe: wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander. Onze gastvrouw (van 42 jaar) heeft trouwens al een heftig leven achter de rug. Ze heeft 3 kinderen (oudste 21) en haar man is 5 jaar geleden binnen 3 weken aan kanker overleden. Zij heeft nu een vriend, van wie het dochtertje overleden is. Onduidelijk is waarom ze dit alles in de 1e 5 minuten van onze kennismaking wilde vertellen. De B&B zou trouwens wat voor Nynke en Fenna zijn, want onze gastvrouw heeft 2 rijpaarden.
We begrijpen, dat een Blog een wat eenzijdige manier van communiceren is en dat dit niet het meest geëigende platform is voor het vermelden van jullie vakantieverhalen, eraringen als pensionados, plaatselijke nieuwtjes of andere persoonlijke ontboezemingen die niet voor iedereen bestemd zijn. Privé berichten kunnen verstuurd worden naar betsypeter@hotmail.nl