15 juli 2012; Tours Dangé – St. Romain (67 km)

Gisternacht ontdekte Peter in het hotel, dat de route niet te laden was. Vanochtend bedacht hij, dat de route vermoedelijk te groot is om in 1 keer in het geheugen te laden. Het was niet eenvoudig om een programma te vinden, dat de route in kleinere stukjes splitst, dus Gerard, als je ons echt zo in de gaten houdt, als je bij de opmerkingen geschreven hebt, je zou me wat zweetdruppels besparen, als je de opgesplitste gpx bestanden zou willen mailen naar pgmaeskens@hhs.nl. Overigens gaat het reizen met de boekjes ook prima, zeker als je af en toe de GPS kunt gebruiken om weer op het rechte pad te komen.
Vanochtend hebben we van een echt een fantastisch uitgebreid ontbijt genoten (goede tip Maaike!), maar daarna moest het dan ook echt gaan gebeuren. We wilden op onze eerste dag niet al te veel kilometers maken, dus het was niet zo erg, dat onze accu’s niet helemaal volgeladen waren. Dat bleek op het eind van de dag een misrekening te zijn. Maar eerst kwamen we een paar Nederlanders tegen, die ook de route aan het fietsen waren. Ze waren net zoals wij in Tours gestart, maar ze waren de dag ervoor met de auto naar Spanje gereden en met de bus ’s nachts teruggereden naar Tours. Ze waren dus niet helemaal in topconditie. Zij reden naar hun auto toe en wilden na 2 weken vanuit Spanje met de auto en fietsen terugrijden naar Nederland. Ze waren nog geen 10 minuten onderweg of ze hadden al een lekke band. Bij het beklimmen van een berg merkten we het grote voordeel van elektrische fietsen: terwijl met name de vrouw van het echtpaar met rode koontjes zwoegend het heuveltje beklom, moesten wij hard in onze remmen knijpen om haar niet fluitend voorbij te rijden. Wat een feest! Het weer is geweldig (niet al te warm, met regelmatig een zonnetje), we rijden over hele rustige wegen, we genieten van de zonnebloem velden en Peter en Betsy hebben hun eerste 50+ ervaring gehad (=met meer dan 50 kilometer van een helling af racen). Er is eigenlijk slechts 1 probleem: er is niet altijd een café als wij er behoefte aan hebben, hetgeen betekent, dat niet wij bepalen, wanneer het koffietijd is, maar dat dat door de plaatselijke (ontbrekende) horeca bepaald wordt. Ons plan om ’s middags in plaats van ’s avonds warm te eten, valt in duigen door het totaal gebrek aan (open) restaurants. Maar als je koffie kunt drinken, is het een groot feest, zo midden in een oud half verlaten dorpje (zie foto). Het aantal overnachtingsmogelijkheden correspondeert met het aantal cafés en restaurants. Na 50 kilometer begonnen we te zoeken naar de overnachtingsmogelijkheden zoals ze in het boekje aangegeven zijn. De Fransen blijken een bijzonder hulpvaardig volk te zijn, althans de mensen die wij ontmoet hebben. We konden in een dorpje een straat niet vinden, waar mogelijk een onderdak te vinden zou zijn. De 1e Fransman die we aanspraken wist niet waar die straat was. De 2e Fransman wist te melden, dat er op die plek geen onderdak meer aangeboden werd. Teleurgesteld gingen we op weg naar het volgende dorp, waarbij we tot onze schrik merkten, dat onze ondersteuning er langzaam maar zeker mee op dreigde te houden. Dit in combinatie met de onzekerheid over ons verblijf zorgde ervoor, dat het even wat moeilijker was om het vertrouwen in een goede afloop er in te houden. Op dat moment kwam de 1e Fransman aangereden om ons te vertellen, dat hij gevonden had, waar de straat was die we zochten. Zelden zo’n mooi voorbeeld van “mosterd na de maaltijd” gezien, maar toch heel aardig, dat deze man minstens een kwartier bezig geweest is om dit uit te zoeken en ons op te sporen om dit te vertellen.
Ons hart maakte een sprongetje van vreugde toen we in Dangé – St. Romain een chambre d’hôtes ontdekten en er ook nog plaats was! We konden onze gastheer en gastvrouw wel zoenen, zeker toen ze ons ook nog een heerlijk koel drankje aanboden. We krijgen echt herinneringen aan een B&B in Zuid-Afrika: we zitten in een apart huisje, vlakbij een zwembad (in aanleg) en een grote tuin. In die tuin staat een tent uit Mongolië die je ook kunt huren. Jammer dat er geen restaurant in de buurt is. Verder is het leven verrukkeluk.