16 juli 2012; Dangé – St. Romain Poitiers (57

Ons Chambre d’hôtes heette Le Grenouille. Toen we een theepot in de vorm van een kikker gepresenteerd kregen, begrepen we dat we in de kikker gelogeerd waren. Betsy ontdekte nog meer eigenaardigheden, waaronder een stenen schaal die als een schilderij ingelijst was. De grote variatie in zelf gemaakte jams was misschien ook een eigenaardigheid, maar zeker een die wij wel konden waarderen. Aan het ontbijt maakten we kennis met een Frans echtpaar, dat bijzonder veel interesse had voor onze elektrische fietsen. Ze kwamen uit Parijs en waren op zoek naar een prettig vervoermiddel voor het woonwerkverkeer. Zij waren op weg naar hun 2e huis, dat op een subtropisch eiland (Ile d’ Ax?) voor de Franse westkust lag. Daar hadden wij weer veel belangstelling voor, maar het viel niet mee om dat op een subtiele manier in een vreemde taal over te brengen. Het eindigde in het uitwisselen van e-mail adressen, dus wie weet, krijgt deze vakantie nog een aangenaam staartje.
De batterijen waren opgeladen en dankzij een snelle actie van Gerard hadden we een werkbare versie van de route op onze GPS. We hebben op deze rit gemerkt dat het niet alleen prettig is dat wij elkaar op het persoonlijke vlak zo aanvullen, maar dat de papieren versie op sommige punten een welkome aanvulling vormt op de elektronische versie en omgekeerd.
De temperatuur is nog steeds heel aangenaam (25 graden, weinig wind). Onze 1e korte hellinkjes hebben gelukkig wat minder graden (8 tot 10). Peter vroeg zich af wat er toch met Betsy aan de hand was: ze was gewoon aan het stralen, omdat ze met zo weinig inspanning de helling kon nemen. De ondersteuning was wat minder ontspannen, die kreunde en steunde dat het een lieve lust was.
Om 13.30 hielden we het (in Poitiers) voor gezien. We passen ons al aardig aan aan het leeftempo van de Fransen. We zagen een restaurant dat iets van Espanoles heette en aan het water lag. Ook dit Spaanse restaurant serveerde naast tapas frites met mosselen. Die tapas kunnen we vermoedelijk later nog genoeg eten, dus wij gingen weer voor de mosselen.
Het wordt nu echt menens, want vannacht verblijven we in een maison diocesaine (een soort retraite huis, waar allerlei religieuze cursussen gegeven worden voor met name jongeren). Religieus, dus karig ingericht, een wc aan het andere eind van de wereld en uiteraard geen WiFi. Maar erg reinigend, want Peter begon bij het verlaten van het gebouw spontaan een half uur te boeren. Het grote loslaten is begonnen. We hebben stiekem gebruik gemaakt van een openbaar WiFi, fototoestel vergeten (geweldig toestel trouwens; Bas bedankt voor de tip), geen foto's, dus je zult het vandaag met je verbeelding moeten doen.