14 juli 2012; Leiden Tours

Op 15 juni bezoeken we Gerard en Astrid, die in april/mei met een E bike ons zijn voorgegaan. Hun verhaal maakt ons zo enthousiast dat we besluiten dit ook te gaan doen en wel deze zomer. We kopen de fietsen en oefenen de volgende 2 weekenden. Morgen de 15e juli gaan we beginnen vanuit Tours, want in 2002 hebben we al vanaf Haarlem naar Tours gefietst, met een tentje achterop. En als alles goed gaat hopen we op 15 augustus met het vliegtuig vanuit Santiago de Compostella weer naar huis te vliegen. Tot dan gaan we met onze “Flyer” op weg.
Om 7.00 uur vertrek met de trein vanuit Leiden. We hadden ons voorgenomen om om 6.30 op de fiets te stappen, terwijl we weten, dat het station niet meer dan 10 minuten fietsen is. Ons kent ons (en Bastiaan hoort daar ook bij), want 6.30 vertrekken is niet hetzelfde als 6.30 vertrekken. Mede dankzij de hulp, ondersteuning, aansporing en adviezen van Bastiaan (want die stond er wel om 6.30) lukt het ons om slechts met een kwartier vertraging te vertrekken, bepakt en beladen. Trots op Betsy, omdat zij alles zo goed overdacht en ingepakt had, geïnspireerd door de pakschema’s van onze grote voorgangers Gerard en Astrid Evers. Maria, de buurvrouw, zwaait ons nog uit en dan begint onze weg.
In Rotterdam hadden we ons eerste stressmoment. Ze zijn daar bezig met een verbouwing, waarbij de lift op sommige perrons wel en op andere perrons niet onder handen genomen zijn. Op ons aankomstperron hadden we te maken met een niet verbouwde lift. Het vertrek perron had een verbouwde lift, maar die lift was alleen te vinden, als je als een soort Harry Potter op weg was naar Zweinstein en door wat muren heen durfde te lopen. Uiteindelijk bleek er ook voor de gewone stervelingen een ingang te vinden te zijn, maar om die te ontdekken kostte tijd en die hadden we niet in overvloed.
In Rotterdam ontdekten we, dat we ondanks het vroege uur niet de enigen en eersten waren, die op het idee kwamen om de fiets op de trein te zetten. Er waren ons 4 fietsers voorgegaan en dat betekende, dat het fietsgedeelte eigenlijk vol zat. Met wat kunst en vliegwerk konden we onze fiets in de buurt van de andere fietsen plaatsen en dat was bij benadering ook goed. We maakten kennis met medefietsers die van Parijs naar Bordeaux en vandaar naar Nice willen fietsen in 3 weken. Hun efficiënte manier van pakken (hetgeen bleek uit de kleine pakketjes achter op hun fiets) liet ons zien, dat je altijd baas boven baas hebt. In Antwerpen lieten ze zien ervaren reizigers te zijn. Zij waren als eersten bij de trein en hun fietsen zaten in de trein, voordat je met je ogen kon knipperen. Wij volgden hen, maar wij zagen alleen bordjes voor invaliden. Op die plek waren wat stoelen weggesloopt, dus een prima plek voor onze fietsen, dachten we. Tot het moment dat er een kleine stevige conductrice aan kwam stormen, die de uitstraling had van een kampbeul. Wij zijn niet zo van de SM, dus echt blij waren we niet met haar, zeker niet toen ze iets te kordaat, zonder enig gevoel van liefde onze stalen rossen in de bagageruimte deponeerde en de deur van deze ruimte op slot draaide. De bagageruimte was vol en ze zou deze pas openen in Kortrijk. Wij dachten, dat we in de trein naar Lille gestapt waren. We wisten, dat er met Lille iets aan de hand was en dat Lille in het Nederlands heel anders heette. Zou best Kortrijk kunnen zijn. Ietwat aangeslagen controleerden we of het nummer van onze trein klopte met het nummer op ons treinkaartje. Dat was het geval en ook de vertrektijden kwamen met elkaar overeen. Dus we moesten wel goed zitten. Ondertussen zagen we fietser 5 en 6 aankomen. Ook zij wilden onze trein in. Frau Helga was echter onverbiddelijk: vol is vol, analoog aan befehl ist befehl. We voelden ons toch wat opgelaten, dat wij wel in de trein zaten en 1/3 van ons startgroepje niet. Het gaat misschien wat ver, maar we begrijpen nu, waarom de overlevers zich wat schuldig voelen. Frau Helga viel overigens verder wel heel erg mee. Ze (of liever ons reisbureau) trakteerde ons op een onverwachte attractie: een extra keer overstappen met een minimum aan overstaptijd en als extra handicap: zonder liften. Op die manier hoefden we ons in ieder geval niet te vervelen en hebben we onze training voor de bergetappes al gehad.
Lille was dus de volgende overstapplaats. Op het moment dat we er aankomen schijnt de zon, maar we hebben nog geen voet buiten het station gezet of het begint te stortregenen. Iets soortgelijks vindt plaats in onze volgende overstapplaats: Amiens. Een plaatselijke vriendelijke fietser bood ons aan om ons naar de kathedraal te brengen (2 minuten van het station af). Betsy meent zich te herinneren, dat we op onze fietstocht van Haarlem naar Tours op het terras tegenover de kathedraal hebben gezeten. Op basis van onze Antwerpse ervaringen wilden we ruim op tijd op het station zijn, dus de kathedraal hebben we in 3 seconden bekeken.
Op weg naar het station hebben we een broodje gekocht. Betsy zag, dat ze overal ham op hadden gedaan, dus ze ging voor “zeker” door een “framboise”flap te nemen. Die rare Fransen presteren het om zelfs op zo’n broodje / gebakje nog ham te doen.
Noord Frankrijk: een prachtig licht glooiend landschap met goudgele koren velden ingeklemd tussen een zee van groen. Wij weten inmiddels hoe dit landschap zo groen komt. Aan de randen van Parijs zien we mensen in afvalkampen leven. De extreme armoede zit dichterbij dan je denkt. Bij het fietsen door Parijs van station gare du Nord naar gare d’Austerlitz merkt Peter, dat hij wat meer had mogen oefenen in het gebruik van de GPS. Gelukkig heeft Betsy de route uitgeprint in handen en door hier en daar de weg te vragen, komen we ruim op tijd waar we zijn moeten. De trein heeft niet een echt passend fietscompartiment, maar we kunnen onze fietsen er in kwijt, dus ook bij deze laatste overstap is het gelukt om onze fietsen op een fatsoenlijke manier mee te krijgen. Geheel ontspannen zijn we klaar voor het laatste deel van de reis en dan ….. Oeps hoe heette het hotel in Tours ook al weer, waarmee Maaike ons zo geholpen had door het voor ons te reserveren??? Gelukkig staat de naam van het hotel op de route die we uitgeprint hebben van het station naar het hotel. Wat een wereldreizigers zijn we toch! De controleurs komen langs om te zeggen dat we met onze fietsen de doorgang voor onze medereizigers blokkeren. Dat mag niet en is gevaarlijk. Wij knikken vriendelijk, de controleur heeft zijn werk gedaan en loopt door. Dan komt zijn collega en blijkt dat we ons kaartje niet afgestempeld hebben. Dat schijnt in het Frans composter te heten. Er staat wel zoiets op het kaartje, dat je dat moet doen avant je iets doet au train, maar zo goed is ons Frans nu ook weer niet.
In Tour kwamen we snel in ons hotel “Du Manoir” waar we gastvrij ontvangen werden. Van de Franse feestdag merkten we weinig meer dan dat er veel winkels dicht waren en dat de vlaggen uithingen. Vanavond schijnt er nog vuurwerk afgestoken te woren aan de oevers van de rivier, maar dat gaan wij niet meer meemaken. We hebben heerlijk Frans gegeten (mosselen in een soort mosterd roomsaus, stikbrood en een salade met warme geitenkaas). Mooi begin van onze vakantie.