6 aug 2012; Samos → Melide (78 km)

We startten de dag met het overlijdensbericht van tante Jo en ook van Cees, een letterlijk en figuurlijk oude vriend van Betsy. Helaas kunnen we hun begrafenis niet meemaken. We beseffen hierdoor dat we ver weg zijn, ook al geven jullie reacties ons een zeer nabij gevoel.
Onderweg zagen we een wonder gebeuren?! Een man zat in een rolstoel. Toen hij bergop moest, stapte hij uit zijn rolstoel en wandelde gezond weer verder! Lourdes is toch de andere kant op?
Het was een dag van klimmen en dalen. Van alles een beetje, waardoor zeker het dalen weer een stuk aangenamer was dan de steile wand die we gisteren hadden. Bij 1 afdaling waren we zo geconcentreerd bezig, dat we vergaten te stoppen voor een bijzonder kruisbeeld, waarvan we een foto hadden willen maken. Daarom voegen we nog maar een foto toe van wat zittende wandelende pelgrims. We hadden ook een even interessante foto toe kunnen voegen van een vogel die gevlogen was.
Opvallend is dat de multi-culti maatschappij hier in Spanje nog uitgevonden moet worden. Dit geldt niet alleen voor de inwoners, maar ook voor de pelgrims. Op een hele enkele Aziaat na (Wat kunnen die trouwens onnavolgbaar mooi met hun hoofd buigen, als ze je groeten) bestaat de pelgrim bevolking uitsluitend uit witte Euro-Amerikanen.
Het was voor Betsy een zware dag. Misschien ook door de emoties aan het begin van de dag of door de wisselingen in temperatuur (van 15 tot 22 graden) of ook door de lengte van de tocht. De laatste 2-3 dagen is het beduidend kouder en al de laagjes die meegebracht zijn worden nu gebruikt. In en op de bergen is het altijd kouder en dat merk je wel. Het afdalen gaat wel steeds beter en ook al blijft het een super geconcentreerde bezigheid, het lukt nu ook om naast al de aandacht voor de weg, de bochten, het remmen, je schouders laag en ontspannen, het bekijken of je je kunt laten rollen of vallen, go with the flow ook een genieten van de weg toe te laten. We halen zeker een 50 km in de bocht en 1x was het toch ook eng en lag de bocht wat verkeerd. Gelukkig ging het goed. Verder blijven we super enthousiast over onze fietsen. De laatste klimmetjes stond hij vaak in de high stand en als je na een stop dan wilt opstappen, krijg je niet zomaar een hulpje met de wind van achteren, maar een stoot energie mee om meteen goed op gang te komen. Betsy krijgt daarbij vaak de herinnering aan haar motorexamen zo’n 45 jaar geleden. Ze kreeg toen les op een scooter en ze had nog nooit alleen op dat ding gezeten toen ze examen moest doen. Ze steigerde en kwam met het voorwiel omhoog, lekker stoer, maar wel goed fout. Dit steigeren doet onze fiets nu ook een beetje. Je voelt de kracht van de ondersteuning en die heeft ons goed geholpen en Betsy in ieder geval geholpen om haar knie niet over te belasten. Beiden hebben we zoiets dat het afdalen bij deze weg hoort, maar of het voor ons kicken is?? Het leven in de dorpjes hier doet Betsy denken aan de jaren 50. Groenten en fruit komen vaak uit eigen tuin. De tuin staat vol boontjes, sla, tomaten en paprika met aan de randen bloemen (gladiolen, dahlia’s, afrikaantjes, goudsbloemen, solidago, gallardia’s). Op de daken staan televisieantennes. De elektriciteitsdraden hangen langs de gevel van de huizen in bosjes bij elkaar gebonden. Regelmatig zien we openbare wasplaatsen buiten die voor gezamenlijk gebruik zijn en vol water staan. We hebben niemand daar zien wassen, maar wel net naast een huis in een privé wasplek. Er staan op veel plaatsen watertapplaatsen en we zagen meerdere keren, dat iemand een fles water tapte of zelfs wat grotere plastic tankjes vol liet lopen. Hebben die oude huizen nog geen stromend water? In de winkels in de kleinere plaatsjes weten we ook niet veel echt lekkers te vinden. We eten nu ’s ochtends en ’s avonds geroosterd brood en wat yoghurt en soms wat nootjes. De juiste kaas is lastig te vinden en vlees willen we niet. Dan houdt het snel op. Ook het fruit is niet allemaal super. Betsy heeft veel nectarines gegeten en Peter appels, maar die vallen nu ook tegen. De tapas in de bars staan soms al heel lang op de bar en zien er dan ook niet echt vers meer uit. We zijn in ons eigen landje toch maar erg verwend. Overigens bestaat er ook een ander Spanje met supermoderne modieuze winkels, grote supermarkten en vooral veel grote snelwegen, drogisterijen en banken….
We voelen allebei met vreugde en met weemoed het einde van onze tocht naderen. De tassen worden leger, het aantal af te leggen trajecten minder. Morgen hopen we in Santiago, ons eindpunt, aan te komen.